Będąc zupełnie nieświadomym istnienia tej grupy, nie mówiąc już o DVD, doznałem oświecenia, oglądając jeden z filmów hołdujących Johnowi Entwistle'owi po jego przedwczesnej śmierci w 2002 roku. Nie pamiętam, czy to był „An Ox's Tale” czy „Thunderfingers”, ale oba są doskonałe i oba polecam. Jednak Skunk Baxter mówił o tej supergrupie, którą założył i zabrał do Japonii, a którą skromnie nazwał „The Best”. Rozumiem i zgadzam się z jego logiką.
Wszystkie utwory są świetne, bez zbyt wielu rozbudowanych solówek, więc żaden nie wprowadza nudy, co niestety zdarza się niektórym muzykom świadomym swojej wielkości i pragnącym zabrać solówkę do N-tego wymiaru. Jest też wystarczająco dużo żartów obok muzyki, aby zadowolić wszystkich.
Jedyną rzeczą, którą mógłbym skomentować negatywnie, jest stan, w jakim wydaje się być Joe Walsh. Wydaje się być skrajnie zmęczony. Jeff Baxter, jak sobie wyobrażam, zawsze był dość wyrazisty i prawy, co byłoby dyktowane przez surowe umiejętności muzyczne oczekiwane od Donalda Fagena i Waltera Beckera w Steely Dan. Simon Phillips i Keith Emmerson obaj wyglądają na sprawnych i zdrowych, podobnie jak John Entwistle, pomimo jego nienasyconego głodu alkoholu i kokainy. Ale Joe... Byłem zszokowany, widząc jego stan. Brzmiał jak wkurzony w wywiadzie i wyglądał na zmiażdżonego na scenie. Nie krytykuję go za to, po prostu jestem trochę rozczarowany, ponieważ przez wiele lat czciłem tego człowieka jako gitarzystę i chciałbym, żeby starzał się z odrobiną godności i dobrego zdrowia, tak jak życzyłbym Johnowi Entwistle.
W każdym razie, po obejrzeniu, jak Skunk opowiada o tym epizodzie, próbowałem wszędzie znaleźć obraz lub dźwięk wydarzenia. Nic poza kilkoma fragmentami na YouTube. Wyobraźcie sobie moje uczucia, gdy otwieram e-mail z Amazon i widzę „Polecane dla Ciebie. Najlepsze w Japonii”. Nie mogłem w to uwierzyć, ale zamówiłem to od razu i od tamtej pory nie przestałem tego słuchać – jeśli pozwoli żona – ponieważ nie jest fanką, a na pewno nie teraz, po wielokrotnym odtwarzaniu na dużej głośności.

Jeśli obejrzysz to DVD, poznasz rzemieślników, którzy na nim grają, i powinieneś wiedzieć, czego się spodziewać. Nie marnuj czasu – kup to, zanim jeszcze jest dostępne. To koncert, który należy cenić, ponieważ nigdy więcej nie zobaczysz czegoś podobnego.

1 7 Bridges 1:48
2 Life In The Fast Lane 11:27
3 My Wife 5:29
4 Bodhisattva 5:51
5 Fanfare For The Common Man 9:06
6 Rikki, Don't Lose That Number 9:29
7 Rocky Mountain Way 8:46
8 Too Late The Hero 7:21
9 Keith Emerson Solo America 13:04
10 Boris The Spider 4:14
11 Reelin' In The Years 5:07
12 Takin' In To The Streets 4:31