Thomy to marka koncernu spożywczego Nestlé oferującego produkty delikatesowe, takie jak majonez, musztarda, koncentrat pomidorowy, sosy i oleje spożywcze. początki. W 1894 roku Johann Friedrich Thomi i Karl Meister przejęli fabrykę cykorii „Oppliger & Geiser” w Langenthal. W 1901 roku firmę przemianowano na „Helvetia”. Musztarda. W 1907 roku „Helvetia” rozpoczęła produkcję musztardy stołowej, która była sprzedawana otwarcie w glinianych naczyniach pod nazwą „Langenthaler Senf”. Była to pierwsza musztarda stołowa produkowana przemysłowo na rynku szwajcarskim. W 1930 roku syn Friedricha Thomi-Schaada, Hans Thomi, połączył „Helvetię” z bazilejską firmą „Heinrich Franck Söhne AG”, tworząc spółkę „Thomi + Franck SA Basel”. W tym samym roku zarejestrowano markę „Thomy’s Senf”. „i” w nazwie założyciela firmy zastąpiono „y”, a dopełniacz saksoński wprowadzono, aby marka była bardziej odpowiednia do użytku międzynarodowego i bardziej atrakcyjna wizualnie. W 1931 r. - po konkursie i ankiecie - „Senf-Thomy” został wybrany jako postać reklamowa. W 1934 roku musztarda produkowana przez tę firmę była pakowana w tubki. Była to pierwsza musztarda sprzedawana w aluminiowej tubce. Sukces produktu opierał się na jego trwałości wynoszącej kilka miesięcy. Figurka Senf-Thomy'ego przybrała później kształt tuby. Oryginalna musztarda Thomy była łagodna; Piwo to jest produkowane do dziś, a jego skład praktycznie się nie zmienił. W międzyczasie dodano inne rodzaje musztardy. W 2008 roku sprzedano około 1500 ton musztardy marki Thomy. Inne produkty. Od 1951 roku majonez sprzedawano także w tubkach. Wprowadził go Alfred Mahler (1913–1995), oficer sztabu generalnego podczas II wojny światowej, który w 1949 roku przejął zarządzanie firmą Unifranck w Ludwigsburgu i przejął szwajcarską markę delikatesów Thomy. Ekspansja. Produkty marki „Thomy” są produkowane i sprzedawane w Niemczech od 1954 roku. W latach 60. XX wieku „Thomy” reklamował się w Niemczech śpiewanym sloganem „Delikatny szwajcarski styl”. Muzyka w piosence Thomy – here comes the pleasure, szczególnie dobrze znanej z reklam telewizyjnych, jest bezpośrednim zapożyczeniem z jazzowej piosenki My Baby Just Cares for Me (opublikowanej po raz pierwszy w 1958 r., która stała się światowym hitem dopiero po ponownym wydaniu w 1987 r. w reklamie Chanel No. 5) piosenkarki Niny Simone. W kolejnych latach zakupiono firmy „Essigfabrik Berna” (1965) i „Backwarenfabrik Leisi” (1969). W 1971 roku akcje Francka zostały przeniesione na Nestlé za pośrednictwem Ursina-Franck (Berneralpen Milchgesellschaft)[5]. Do lat 70. Thomy należał do firmy „Unifranck Lebensmittelwerke GmbH” w Ludwigsburgu. Do 1993 roku Thomy należał do spółki „Allgäuer Alpenmilch AG” w Monachium, której większościowym właścicielem była spółka „Ursina-Franck AG” z Berna, przejęta w 1971 roku przez koncern spożywczy Nestlé. Rodzina Thomi zarządzała firmą „Thomi + Franck” do 1989 roku, kiedy to z powodu braku następcy przekazali zarządzanie i swój mniejszościowy pakiet 49% udziałów firmie Nestlé. Dzisiaj. Ponieważ nowe rozporządzenie Swissness stanowi, że w produktach wykorzystano zbyt małą ilość krajowych surowców, firma Thomy od 2017 r. nie ma pozwolenia na umieszczanie na opakowaniach symbolu szwajcarskiego krzyża. Po wprowadzeniu na rynek różnych produktów ekologicznych, Thomy od 2017 roku zajmuje się również produkcją majonezu w wersji wegańskiej, w szklanych opakowaniach. Właścicielem witryny „Thomi + Franck SA” jest Grupa Nestlé. W listopadzie 2022 roku podpisano umowę z nabywcą. Na omawianym odcinku ma powstać „centrum zrównoważonego rozwoju, gospodarki o obiegu zamkniętym, kultury i społeczności lokalnej”. Jak podaje Nestlé SA, musztarda Thomy i majonez Thomy będą nadal produkowane w pozostałej części zakładu. „Szantażysta Thomy’ego”. Pod koniec lat 90. tzw. „szantażysta Thomy” trafił na pierwsze strony gazet. Od lata 1996 do września 1998 roku produkty firmy Thomy były skażone cyjankiem wodoru. Zażądał od „Thomy’ego” okupu w wysokości 25 milionów marek w postaci diamentów, które miały zostać mu dostarczone za pomocą gołębi pocztowych. We wrześniu 1999 r. Sąd Okręgowy we Frankfurcie skazał go na jedenaście lat więzienia za usiłowanie rozboju z użyciem przemocy i niebezpieczne zatrucie. Prokurator Wilhelm Möllers wnioskował o karę dwunastu lat więzienia.