Stan: bardzo dobry

Czy to nadal ja? Bohaterki czternastu opowiadań Karmele Jaio to kobiety po czterdziestce.

Łączy je wiek, bagaż doświadczeń oraz życie w cieniu decyzji, które niegdyś podjęły. Różni status ekonomiczny, pochodzenie i temperamenty. Ze zdziwieniem obserwują swoje zmieniające się ciała, niepokoją oznakami starzenia, tęsknią za wyidealizowaną przeszłością i młodością, mierzą z rutyną małżeńskich relacji. Czują, że nie odnalazły własnego miejsca, i chcą wykorzystać czas, jaki im pozostał.

Opowieści tych kobiet to historie ze zwyczajnego życia. Ona spotyka na ulicy dawną miłość. Dwie przyjaciółki spędzają wieczór w barze. Matka przygotowuje urodzinowe przyjęcie dla swojego synka. Te odpryski codzienności doskonale oddają złożony charakter kobiecego świata. Autorefleksyjność i ironiczny humor bohaterek tworzą z tego wielogłosu słodko-gorzką mozaikę.

"Karmele Jaio, jedna z najlepszych współczesnych baskijskich powieściopisarek, w mistrzowski sposób prowadzi narrację, każdą z historii kończąc błyskotliwą puentą. W związanych z przemijaniem i niespełnieniem lękach bohaterek odnajdujemy własne niepokoje i smutki. Karmele Jaio wyłuskuje ze współczesnej rzeczywistości absolutnie zwyczajne sytuacje: opisuje zwyczajne kobiety i równie zwyczajnych mężczyzn, żeby ulepić z tego wszystkiego nadzwyczajne opowiadania. Krótkie, celne, dające do myślenia historie o ludziach takich, jakimi jesteśmy, byliśmy bądź będziemy."
Tomasz Pindel

"W opowiadaniach Jaio codzienność nabiera wieloznaczności, powszedniość grozy, a prozaiczność humoru. Autorka precyzyjnie trafia w najczulsze punkty czytelnika: historie bohaterek mogłyby być naszymi historiami. Dobrze się przejrzeć w takim lustrze. Dominika Słowik Świat kobiet sportretowanych w intymnym momencie zawieszenia, bycia na granicy, kiedy jeszcze możliwe jest spojrzenie wstecz, ale jest się już po drugiej stronie, wśród innych dekoracji, z innymi ludźmi, w innym życiu. Jaio uchwyciła czternaście nieuchwytnych momentów. Każdy inny. Barbara Sadurska Opowiadania Karmele Jaio prowokują pytania o tożsamość i miejsce w świecie, ale zamiast z wyczerpującymi odpowiedziami zostawiają z niepokojem. Jej bohaterki zwracają się ku stłumionym pragnieniom, ku wytracanej w biegu lat, biegu dni dzikości. Z rozbudzonego tymi opowiadaniami niepokoju czerpać można paliwo pomocne w poszukiwaniach i przemianach poza zasadą odpowiedzialności". - Anna Marchewka