Wielu pyta: co takiego zrobiła siostra Sancja, za jakie zasługi została wyniesiona do chwały ołtarzy? W swoim krókim życiu, po ludzku, nie zrobiła nieczego nadzwyczajnego, ale niezwyczajna była jej miłość i wierność. Jej zwyczajne życie, na pozór niczym nie różniące się od naszego, kryje w sobie tajemnicę głębokiego zjednoczenia z Chrystusem i wiernego naśladowania Go.

Ona przykładem swego życia pokazuje nam, jak można zaangażować całą powszedniość, najmniejsze nawet sprawy, by żyć miłością. Niesamowity był żar jej ducha. Z miłości do Boga potrafiła wypełnić najdrobniejszy przepis w życiu zakonnym i dla tej Miłości chętnie znosiła każde cierpienie, zarówno moralne, jak i fizyczne. Jej pogoda ducha w przeciwnościach, wytrwałość w dążeniu do ewangelicznej doskonałości, oderwanie od dóbr doczesnych, niezwykła pokora, prostota, dziecięce zaufanie do Boga i wrażliwość na potrzeby bliźnich czynią ją bliską każdemu. Przed Tabernakulum chciała przeżyć swe życie i stamtąd czerpała moc i siłę do swego cichego apostolstwa.