Warszawa wieku mego

• Warszawa wieku mego

Leon Babiński, <em>Warszawa wieku mego</em>, wstęp i redakcja naukowa  Janusz Faryś, Henryk Walczak,  ​Szczecin 2020, 232 s., ISBN 978-83-8229-066-0                

Umiłowanie rodzinnego, stołecznego miasta przebija z wielu wspomnień. Szczególnie widoczne jest u Leona Babińskiego, uczonego, dyplomaty, varsavianisty, który pozostawił trzy tomy wspomnień. W tomie, I w pełni poświęconym Warszawie, z pietyzmem, podbudowanym fenomenalną pamięcią, odtworzył centrum miasta z początków XX wieku, z pewnymi odniesieniami do czasów międzywojennych. Opisał kolejne kamienice i pałace oraz ich mieszkańców. Przybliżył czytelnikowi znane i mniej znane rody warszawskie, ich pochodzenie, koligacje, wykształcenie, zainteresowania kulturalne, majątek.                  

Dzieje dawnej Warszawy z wielkim sentymentem wspominają pamiętnikarze, ogromna jest literatura przedmiotu. Każda kolejna książka stanowi wkład do poznania historii tego niezwykłego miasta. W roku 1945 dokonał się w Polsce istotny przełom, nastała nowa epoka, zerwana została łączność z okresem międzywojennym. Nowa władza przywieziona w taborach wojsk radzieckich stopniowo marginalizowała stare elity, wprowadzała nowy ład i porządek prawny. Szczególnie boleśnie odczuli to warszawiacy, którzy do dziś nie potrafią się uporać z dekretami wydanymi przez Bolesława Bieruta, pozbawiającymi ich nieruchomości miejskich. Mimo wszystkich przeciwności społeczeństwo i jego elity włączyły się do odbudowy zniszczonego kraju i jego stolicy, taka była powinność, tak nakazywał patriotyzm. W zniszczonej Warszawie warunki mieszkaniowe były tragiczne. Część mieszkańców rozpierzchła się po Polsce, wypełniała zapotrzebowanie kadrowe i znajdowała znośne warunki mieszkaniowe. Wyjeżdżający liczyli na rychły powrót do stolicy, jednak zwykle pozostali w nowych miejscach zamieszkania. Trwały był jedynie sentyment do Warszawy. Umiłowanie rodzinnego, stołecznego miasta przebija z wielu wspomnień. Szczególnie widoczne jest u Leona Babińskiego, uczonego, dyplomaty, varsavianisty, który pozostawił trzy tomy wspomnień. W tomie, I w pełni poświęconym Warszawie, z pietyzmem, podbudowanym fenomenalną pamięcią, odtworzył centrum miasta z początków XX wieku, z pewnymi odniesieniami do czasów międzywojennych. Opisał kolejne kamienice i pałace oraz ich mieszkańców. Przybliżył czytelnikowi znane i mniej znane rody warszawskie, ich pochodzenie, koligacje, wykształcenie, zainteresowania kulturalne, majątek.