Peter H. Buck, nowozelandzki badacz występujący również pod nazwiskiem Te Rangi Hiroa, rozpoczął karierę zawodową jako lekarz. W roku 1905 został inspektorem do spraw zdrowia i higieny Maorysów i z tej racji odbył wiele podróży po wyspach Pacyfiku. Obudziły się w nim wówczas zainteresowania folklorystyczne i historyczne; zaczął w wolnych chwilach zbierać dawne mity, tradycyjne opowieści i pieśni. Zdał sobie sprawę, że jako Maorys ma ułatwiony dostęp do informacji etnograficznych, których kolekcjonowanie stało się sprawą niezwykle pilną wobec szybkiego tempa zmian zachodzących w Polinezji i zanikania dawnych tradycji i obyczajów. Jednak pracy tej miał się poświęcić dopiero za kilkanaście lat. W latach 1909-1914 był posłem w nowozelandzkim parlamencie, potem pełnił na froncie funkcję lekarza wojskowego, a od roku 1916 do 1927 kierował placówką służby zdrowia. W 1927 roku w życiu P.H. Bucka nastąpił zasadniczy zwrot: podjął współpracę z Muzeum im. Bernice Bishop w Honolulu, z którym związany był aż do dnia swojej śmierci w 1951 roku, najpierw jako badacz terenowy, a potem dyrektor Muzeum.

Polskie wydanie "Wikingów Pacyfiku", najbardziej znanej, klasycznej już dziś pracy Petera H. Bucka, ukazuje się przeszło czterdzieści lat od opublikowania jej pierwszej edycji w 1938 roku. Jednak mimo upływu lat i wielkiego postępu w badaniach archeologicznych i etnograficznych podstawowe tezy Wikingów nadal zachowują wartość, a niekiedy są świadectwem trafnej intuicji badawczej autora, potwierdzonej późniejszymi odkryciami.

Opowieść Bucka o kolejach zasiedlenia wysp trójkąta polinezyjskiego przez nieustraszonych żeglarzy epoki kamiennej, bogato przeplatana lokalnymi mitami, jest lekturą tym bardziej interesującą, że autor traktuje kulturę polinezyjską bardzo subiektywnie jako świat własnych przodków, a jednocześnie jako przedmiot obiektywnych, wyważonych badań naukowych.