Co jest w tym niezwykłe to, to, że Krygowski nie opisuje wydarzeń suchym, powiedzmy reportażowym, informacyjny językiem, on wlewa w te historie mnóstwo swoich emocji, własnych dygresji, lepiej powiedzieć przemyśleń. Stawia pytania sobie i czytelnikom. Przekazuje swoje uczucia, próbuje, odwzorować przeżycia, emocje chwil, o których pisze. To są bardzo różne emocje, bo też historie są bardzo różne. To, co my znamy z książek (w większości) Krygowski miał okazję widzieć n własne oczy. Przeżył w zasadzie 4 ważne dla turystki okresy: końcówkę zaborów, okres międzywojenny, II wojnę światową i okres powojenny do lat 70-tych. W książce najpóźniejsze wspomnienia pochodzą z lat 60-tych, najwcześniejsze z przed wojny. Część osób, które pojawiają się na kartach książki znamy dobrze z historii, kultury i legend. Np. muzykanta góralskiego Bartusia Obrochtę. Małemu Krygowskiemu, w schronisku w Roztoce Obrochta opowiadał  o czasach swojej młodości, kiedy po Tatrach chodził Chałubiński, Witkacy czy Gwalbert – Pawlikowski. Autor wspomina (po kilkunastu latach) Bartusia z ogromnym sentymentem, ale też bardzo już wtedy świadomie.

Karolina Dudzik

twarda okładka

czarno-białe fotografie

podkreślenia

s. 175