W treści książki można znaleźć ciekawe wydarzenia i przygody, w których radość miesza się ze smutkiem, ale można się też zadumać nad losem głównego bohatera i jego przyjaciół. Akcja książki toczy się w drugiej połowie ubiegłego wieku, ale są także wspomnienia z okresu II wojny światowej. Są to więc czasy, kiedy zbyt łatwo się nie żyło, ale za to ciekawie. Opowiadania nie mają jednak podtekstu politycznego, chociaż bohaterom opowieści przyszło żyć w trudnym okresie historycznym. To po prostu opowieść o ludziach i ich woli istnienia, która pozwala przetrwać mimo wszystko. To historia tak niezwykła, jak niezwykłe są ludzkie losy, uwikłane w wydarzenia wojenne i przemiany społeczne.
Postaci występujące w opowiadaniach mają cechy prawdziwych osób, które były na tyle interesujące, że warto o nich opowiedzieć. Jednak zbieżność realnego świata, z tym opisanym w książce, jest przypadkowa, nawet jeśli przysłowie o ziarenku prawdy ma swoje znaczenie.
Ktoś spyta, co jest fikcją, a co wydarzyło się naprawdę? Czy to ważne? Przecież mogło się wydarzyć. W dodatku wszystko jest nieco przerysowane, czasem nawet groteskowe. Trochę takie jak wstrząśnięta, niezmieszana wódka z colą, albo piwo z pianką, które lubił Zenek. Tak dzieje się czasem, gdy próbujemy sobie coś przypomnieć, a pytając kogoś, z kim razem uczestniczyliśmy w jakimś wydarzeniu, dziwimy się, że on opowiada zupełnie inną historię. Przecież wszystko zależy od wyobraźni opowiadającego.
"Wspomnienia Dłubka Zenona" są opowieścią Zenusia, spisaną przez jego żonę Jolantę. Między nimi, a czytelnikami, autorka jest tylko pośrednikiem i teraz może życzyć wszystkim miłej lektury .