WYDAWNICTWO : KSIĄŻNICA DLA ROLNIKÓW / WARSZAWA 1935
OKŁADKA : MIĘKKA
ILOŚĆ STRON : 71
STAN : bardzo dobry Jan Piotr Kloska (ur. 27 kwietnia 1886 w Warszawie, zm. 28 listopada 1945 w Łodzi[1]) – polski inżynier leśnictwa, wiceprezes Rady Naczelnej Polskiego Towarzystwa Leśnego[2]. Po ukończeniu IV Filologicznego Gimnazjum w Warszawie, rozpoczął studia na Wydziale Fizyczno-Matematycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Wkrótce potem przez dwa lata studiował na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego, po czym przeniósł się na Akademię Leśną w Eisenach, na której ukończył leśnictwo[1]. Początek I wojny światowej i okupacji niemieckiej spędził na stanowisku w Dobrach Opinogórskich oraz w Biurze Leśnym Techniczno-Przemysłowym A. Ziatkowskiego w Warszawie. Od 1914 r. kierował Średnią Szkołą Leśną przy Centralnym Towarzystwie Rolniczym w Warszawie. W 1916 r. współuczestniczył w założeniu pierwszej w Polsce wyższej uczelni leśnej pod nazwą Wyższych Kursów Leśnych w Warszawie. Został też członkiem Rady Naukowej tej uczelni i wykładowcą (wykładał hodowlę lasu). Od 1919 r. profesor i wykładowca Wydziału Leśnego na SGGW[2]. W okresie międzywojennym i powojennym pełnił funkcje kierownicze średniego szczebla w ministerstwach związanych z leśnictwem[2]. Redaktor pisma „Las Polski” (1922–1924) oraz współtwórca i pierwszy redaktor naczelny pisma „Echa Leśne” (od 1924 r.)[2]. Zainicjował wydawanie „Niwy Leśnej”, którą także redagował. W latach 1929–1936 redagował kolejne tomy Przewodnika dla leśniczych oraz inne wydawnictwa popularnonaukowe i propagandowe. Był autorem książek i podręczników, m.in. O zalesianiu nieużytków, Botanika leśna (z Józefem Rosińskim), W państwie Sylwana, Las a powodzie. Pisał także skrypty akademickie. W 1933 r. wydał nakładem warszawskiego oddziału PTK, w serii „Biblioteczka Wycieczkowa”, krótki przewodnik pt. Białowieża. Autor cyklu „Nowiny Leśne” w Polskim Radiu[2]. Za wybitną działalność zawodową Rada Wydziału Leśnego SGGW nadała mu w 1938 r. tytuł inżyniera leśnika. Był jednym z trzech wiceprezesów Rady Naczelnej Polskiego Towarzystwa Leśnego, członkiem Rady Oddziału Warszawskiego PTL oraz stałym współpracownikiem Państwowej Rady Ochrony Przyrody.

W czasie okupacji niemieckiej pracował jako leśniczy (lata 1940–1942) w lasach prywatnych na terenie późniejszego Nadleśnictwa Państwowego Huta Garwolińska. Po wyzwoleniu, na wiosnę 1945 r. powołany został na naczelnika Wydziału Oświaty Zawodowej w Ministerstwie Leśnictwa. Organizował gimnazja leśne w Brynku, Limanowej, Margoninie i Zwierzyńcu n. Wieprzem. Prowadził jednocześnie wykłady na SGGW ze wstępu do nauki leśnictwa, administracji i rachunkowości leśnej. Był też wykładowcą dydaktyki przedmiotów leśnych na Studium Pedagogicznym, utworzonym przy SGGW. W tym czasie był również naczelnikiem Wydziału Oświaty Zawodowej w Ministerstwie Leśnictwa.

Pochowany 1 grudnia 1945 r. na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 32-1-9,10)