Sakyō Komatsu jest jednym z najważniejszych przedstawicieli skromnego gatunku, jakim jest japońskie sci-fi. "Zatonięcie Japonii" to old-schoolowa książka z ogromną ilością informacji technicznych i teorii naukowych, które ciągnęły się czasami po kilkanaście stron, męczyły mnie i wybijały z rytmu. Fabuła rozkręcała się przez pierwsze sto stron, może trochę więcej, jak dla mnie trochę za długo.

Dużo w tej książce typowo japońskiej surowości. Styl jest oszczędny. Opisy katastrofy są drobiazgowe, ale kliniczne, w większości pozbawione emocji, jakby prowadzone z dalszej perspektywy. Tym bardziej wstrząsający jest jej ogrom i nieliczne fragmenty dotyczące osobistych ludzkich dramatów i emocji. Jest kilka fragmentów naprawdę ładnych językowo, bardzo różniących się od ogólnego stylu powieści. Aż szkoda, że autor posługuje się nimi tak oszczędnie.

Bohaterowie nie są ważnym elementem powieści, wielu nawet nie ma nazwisk. Dialogi też raczej nie porywają. Ma się wrażenie, że postaci są tylko środkiem do ukazania rozwoju sytuacji, same w sobie nie stanowią ważnego elementu świata przedstawionego. Choć tu również pojawia się kilka perełek, takich jak rozmowy Odonagi z Reiko, Yukinaga brnący półprzytomnie przez zniszczone Tokio czy ostatnia rozmowa Tadokoro i starca.

Książka jest wartościowa ze względu na obserwacje dotyczące japońskiego stylu życia i sposobu myślenia. Wyraźnie widać typowo japoński utylitaryzm, solidarność, upór i gotowość do poświęceń obce Polakom. Pod tym względem to na pewno ciekawa lektura.