Tę książkę można czytać w nieskończoność i nigdy się nie znudzi; jest tu wszystko, czego się oczekuje od dobrego kryminału: pokręcona intryga, gorzka atmosfera, kapitalne, cięte dialogi i świetnie nakreślone postacie, których nie jest za dużo – i, oczywiście, cała kopalnia odzywek, złotych myśli czy, jak to się potocznie mówi, „tekstów”: „Czułem się jak amputowana noga”, „Obiad smakował jak zniszczona torba listonosza” albo „Whisky to nic dobrego, chyba że jako lekarstwo”. Chandler dokonał tu, jak to sam określał, „kanibalizacji” wcześniejszych opowiadań. W „Laleczce” pojawia się też Anna Riordan, córka nieprzekupnego policjanta z Bay City; opatruje ona zmaltretowanego Marlowe'a i łączą ją z nim dość przyjazne stosunki  Samo Bay City przedstawione jest tu jak swoiste państwo w państwie: skorumpowane, nieprzyjemne i złe; już dwa lata wcześniej w opowiadaniu „Bay City Blues” Chandler pokazał to miasto w nieprzychylnym świetle i wydaje mi się, że w ten sposób zawarł tu własne złe wrażenia z mieszkania w latach trzydziestych w Santa Monica.

KUP – PRZECZYTAJ BO NAPRAWDĘ WARTO

ZOBACZ TAKŻE POZOSTAŁE MOJE AUKCJE