Na życzenie odręczna dedykacja od autorki.

Jeśli potrzebują Państwo faktury VAT, to zapraszam na Allegro do oferty Księgarni Wróbel w Ciężkowicach, która sprzedaje moją książkę z fakturą VAT
tel. (14) 651 00 59.

Życie bez korekty, czyli rzecz o profesorze Bronisławie Średniawe w 105-lecie urodzin

to opowieść o krakowskiej rodzinie inteligenckiej i życiu intelektualisty napisana z swadą i humorem. Rozpoczynają ją wspomnienia uczonych, wśród których jest 11 profesorów fizyki i jeden matematyki.
Potem zabiera głos córka - Bronisława.
O tym, jak z zaradnej, choć nie zawsze zasobnej, ale żądnej wiedzy drobnej szlachty i z oświeconego mieszczaństwa rodziła się w XIX wieku inteligencja w Ciężkowicach pod Tarnowem.
To opowieść o człowieku, którego wiek twórczy przypadł prawie dokładnie na lata 1939-1989, lata tragiczne, potem już tylko ponure, siermiężne, prawie beznadziejne. Śledzimy, jak szedł przez życie, z dnia na dzień pracując dla nauki, podróżując, żeglując i spełniając swoje role rodzinne, kolejno - syna, męża i ojca.
Autorka opisuje, jak wyglądała jego kariera naukowa na Uniwersytecie Jagiellońskim, na którym studiował, a potem pracował do swoich 92-ich urodzin, jakimi dziedzinami fizyki się zajmował. W jakich okresach całkowicie pochłaniała go praca naukowa np. w czasie pracy na uniwersytecie w Zurichu, albo w Dubnej, a kiedy musiał ją ograniczać, ze względu na historyczną konieczność wykształcenia po stratach wojennych nowych kadr naukowych, albo na obowiązki administracyjne, gdy piastował funkcje prodziekana, dziekana czy zastępcy dyrektora instytutu, a kiedy skierował swe zainteresowania na historię nauki.
W tym wszystkim osiągnął sukces, doświadczył poczucia spełnienia, cieszył się radością z sukcesów, z posiadania przyjaciół, z miłości rodzinnej, a przeciwności losu obracał w żart.
Jego życie było pełne trudu, pracy, w tym również czynności powtarzalnych, niepłatnych, niewidzialnych. Mimo to dorobek jego życia w dziedzinie fizyki teoretycznej, historii fizyki, nauczania i żeglarstwa jest imponujący.
Różnił się od wielu, bo sławił dawniejszych fizyków, składał hołd swoim profesorom i dobrodziejom, których rozumiał i doceniał.
W książce znalazł się opis środowiska, w którym profesor dorastał, w którym pracował i wypoczywał. Opisane jest zatem najpierw grono nauczycieli i profesorów, a potem grono przyjaciół i znajomych. Zamieszczone tu zostały także wspomnienia dzieci niektórych tych przyjaciół, co niewątpliwie podnosi wartość dokumentalno-historyczną książki.
Ta książka to nie tylko portret ojca, ale opowieść o dzieciństwie i młodości jego córki, o kolejach i realiach życia dzieci rodzin inteligenckich, które od najmłodszych lat wiedziały, że będą się dużo uczyć i że z tego nie będą żyły w dobrobycie.

Książka zawiera tłumaczenie przedmowy (5 stron) i krótką biografię (7 stron) w języku angielskim oraz spis publikacji Profesora. Na końcu zamieszczono 51 zdjęć, na których można zobaczyć Profesora, jego rodzinę, fizyków i przyjaciół.

Oto opinia Prof. dra hab. Henryka Arodzia o książce:

Po książkę o Profesorze Bronisławie Średniawie sięgnąłem z bardzo dużym zainteresowaniem. Profesor był dla mnie jedną z wielkich postaci w środowisku fizyków teoretyków z Instytutu Fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, obok Profesora Jerzego Rayskiego. To był mój Olimp, a ja młodszy o ponad trzydzieści lat student, doktorant, a potem asystent, nieśmiało na nich zerkałem, zachowując stosowny dystans.
Lubię podróżowanie za dnia pociągiem. Zajmuję miejsce przy oknie, na stoliku kładę książkę lub preprint, ale jest to tylko kamuflaż, bo tak naprawdę interesuje mnie oglądanie wszystkiego, co ukazuje się za oknem. Są to jakby filmy dokumentalne, odtwarzane dzięki przemieszczaniu się pociągu w przestrzeni. Czytając książkę córki Profesora mam bardzo podobne wrażenia, tyle że tutaj to raczej podróż w czasie, od początku wieku XIX, przez wiek XX po rok 2014. Przestrzennie jest ona zlokalizowana przede wszystkim na krakowskich Dębnikach, w pobliżu Wawelu, ale nie tylko tu. Poczucie podróży jest spotęgowane przez, moim zdaniem bardzo trafny, układ książki w formie na ogół krótkich, oddzielnie zatytułowanych migawek, pogrupowanych tematycznie w kilkanaście rozdziałów. Załączono 50 zdjęć, a także kilkanaście krótkich wspomnień o Profesorze napisanych przez, m. in., byłych studentów.
Szczegółowo opisana jest działalność naukowa Profesora, praca dydaktyczna, szkoła i studia, walka o przetrwanie podczas drugiej wojny światowej, życie rodzinne, wyjazdy zagraniczne, żeglarskie hobby. Wszystko okraszone dziesiątkami ciekawostek dotyczących nie tylko Profesora. Dowiadujemy się o dojazdach bryczką z pałacu do szkoły, o chłodzeniu pokoju na poddaszu przez wylewanie wiader wody na rozgrzany dach (w Szwajcarii!), o listach z frontu pierwszej wojny światowej pisanych na brzozowej korze, o paryte- cie wymiany alkohol/czekolada na krakowskich Grzegórzkach w czasach, gdy oba produkty były na kartki, . . . . Warto przeczytać.
Jest to naprawdę bardzo dobra książka.
Henryk Arodź

Oto opinia Prof. dra hab. Edwarda Malca:

Kilka uwag o „Życiu bez korekty” Bronisławy Średniawy
Przeczytałem z zainteresowaniem książkę autorstwa Pani Bronisławy Średniawy o jej ojcu Bronisławie Średniawie, profesorze Uniwersytetu Jagiellońskiego i w swoim czasie moim przełożonym w Zakładzie Teorii Względności i Astrofizyki. Jest to ciekawa, dobrze napisana i skomponowana opowieść o środowisku uniwersyteckim w trudnych czasach – ostatnia lata przed drugą wojną światową, poprzez okres Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej aż po początki odrodzonej Rzeczpospolitej Polskiej. Jest tutaj wiele wątków wartych bliższej uwagi. O niektórych z nich pisałem w swoim wspomnieniu o Profesorze zamieszczonym w omawianej książce, że odwołam się do historii wspólnych badań Mathissona i Weyssenhoffa, i ich współpracowników. Ówczesny student niewiele z nich wtedy rozumiał, jak mi sam powiedział, ale już po wojnie doktoryzował się z „kręciołków” Weyssenhoffa. Nawiasem, Jan Weyssenhoff umieścił kilka swoich artykułów (skróconych wersji publikacji z Acta Physica Polonica) w Nature, czasopiśmie ocenianym w najnowszych rankingach ministerialnych na 200 punktów. Jest to chyba ciągle rekord środowiska krakowskiego.
Zainteresowały mnie też inne fragmenty książki. Zatrzymajmy się na kwestii tak zwanych karnych kolokwiów. Doktor a później docent (ale już nie profesor) Bronisław Średniawa karał studentów swoich kursów organizowaniem nadzwyczajnych sprawdzianów, za nieobecności na zajęciach czy nawet za nieprzygotowanie do ćwiczeń. Nie wszyscy pewnie wiedzą, że przed drugą wojną światową studia fizyczne były elitarne. Leopold Infeld, który studiował fizykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, wspomina, że miał dwu kolegów na swoim roczniku. Tylko jeden z nich systematycznie uczęszczał na wykłady. Dopiero reforma Jędrzejewicza wprowadziła – jak pisze Hugo Steinhaus w swoich wspomnieniach – obowiązek zdawania egzaminów po poszczególnych kursach. Było to niecałe 100 lat temu. Myślę, że przed 1939 rokiem nie mogło być mowy o karnych kolokwiach. Sytuacja zmieniła się po II wojnie światowej. Pod koniec lat 1940-tych liczba studentów fizyki wzrosło wielokrotnie, kadra akademicka musiała być przeciążona. Zresztą klimat czasów stalinowskich niewątpliwie sprzyjał radykalnym metodom dydaktycznym. Karne sprawdziany mogły być też formą samoobrony przepracowanych nauczycieli akademickich i mogły być częściej spotykane. Czekam na następne wspomnienia o moich starszych kolegach aby wyjaśnić tę kwestię.
Lata 1935 – 2000 to ciekawy okres krakowskiej fizyki. Mam nadzieję, że książka dr Bronisławy Średniawy zapoczątkuje długą serię biograficzną o przedstawicielach naszego środowiska.
Edward Malec