rozdzielacz elektrozawory w Brykieciarki do trocin

Brykieciarka do trocin

Brykieciarka jest urządzeniem służącym do prasowania trocin, słomy, rozdrobnionego papieru, miału czy flotu węglowego. Maszyna nadaje materiałowi formę granulatu, walców lub kostki. Taka postać jest łatwiejsza do przechowywania i transportu. Brykiet to ekonomiczne i chętnie wykorzystywane paliwo. Nadaje się do kotłów grzewczych, pieców typu koza, a także kominków. Jednym z najpopularniejszych urządzeń do produkcji opału z biomasy jest brykieciarka do trocin. Zazwyczaj może służyć także do przetwarzania innych surowców. Aby lepiej spoić rozdrobniony materiał, dodaj odpowiednią ilość lepiszcza. Najczęściej stosowane są preparaty na bazie skrobi pszennej, żytniej lub grochowej. Ich zawartość w suchym brykiecie mieści się w granicach 3-8%. Najwięcej dodatków sklejających wymaga silnie rozdrobniona biomasa, np. miał węglowy.

Najpopularniejsze typy brykieciarek

Mechaniczna brykieciarka może wykorzystywać różne technologie formowania biomasy. Źródłem siły kompresującej mogą być siłowniki hydrauliczne, które dociskają tłok prasy i zgniatają biomasę. Równie skuteczny jest udar, czyli pulsacyjne działanie tłoczyska. Często spotykanym rozwiązaniem są też brykieciarki ślimakowe: rozdrobniony materiał jest upchany w komorze dzięki obrotom podajnika śrubowego. W odmienny sposób działają brykieciarki walcowe i rotacyjne. W tych dwóch typach urządzeń produkcja odbywa się w sposób ciągły. W maszynach walcowych zagęszczanie materiału ma miejsce pomiędzy dwoma walcami, które obracają się w przeciwnych kierunkach (jeden formuje masę). Natomiast w brykieciarkach rotacyjnych biomasa jest przeciskana przez odpowiednio przygotowane otwory. Na skutek tarcia powstaje wysoka temperatura, która pozwala spoić materiał w zwarty brykiet lub pellet.

Brykieciarka ręczna do zastosowań niekomercyjnych

Brykieciarka ręczna to rodzaj prostej prasy, w której można jednorazowo uformować od jednej do kilku kostek opału. Urządzenie jest przeznaczone do pracy na mokro. Przygotuj rozmoczony papier, nawilżone trociny, słomę, plewy, wióry lub zrębki. Po zmieszaniu dostępnych składników załaduj prasę i odciśnij wodę. Ten sposób produkcji pozwala uniknąć dodawania do brykietu lepiszcza. Do uzyskania zwartego brykietu wystarczy pulpa papierowa, np. z rozmoczonej tektury. Brykiet nadaje się do spalenia dopiero po wyschnięciu, gdy jego wilgotność spadnie do około 20%. Najekonomiczniejsze jest suszenie naturalne – na siatce, w zadaszonych, lecz przewiewnych wiatach. Aby przyspieszyć proces, zaprasuj w środku kostki rurkę z twardego PVC. Po odciśnięciu wody i wyjęciu kostki z brykieciarki usuń rurkę. W ten sposób powstanie kanał, który ułatwi cyrkulację powietrza i przyspieszy schnięcie brykietu. Pamiętaj, że spalanie wilgotnego brykietu jest mało efektywne i prowadzi do silnego zanieczyszczenia instalacji kominowej.